Terwijl NASA-astronomen steeds dieper de ruimte in kijken, hebben ze grotere en krachtigere telescopen nodig. Dat is de reden waarom een team van onderzoekers van het Laboratory of Jet Propulsion (LRR) voorstelde om het grootste object in ons zonnestelsel - de zon - als kosmisch vergrootglas te gebruiken.
Volgens de relativiteitstheorie van Einstein zullen massieve objecten de ruimte eromheen buigen en het traject van beweging van objecten in deze ruimte veroorzaken, inclusief licht. Onder de juiste omstandigheden kan deze wereld net genoeg buigen om het zicht op de ruimte erachter te vergroten. Dit fenomeen staat bekend als zwaartekrachtlensing en astronomen gebruiken het effect al jaren om de visuele uitmuntendheid van onze telescopen te verbeteren. Zo ontdekten we de exoplaneet Kepler 452b, die honderden miljoenen lichtjaren van ons verwijderd is.
Er zijn echter enkele technische problemen op dit gebied. Zoals het LRD-team uitlegde tijdens een presentatie op een recent NASA-seminar over planetaire wetenschapsvisie, moeten de observatie-instrumenten zich op een afstand van 550 AU bevinden. van de zon om uw wereld precies scherp te stellen. Bedenk dat 1 AU (astronomische eenheid) de afstand is tussen de zon en de aarde, dus 550 AU is erg ver. De automatische sonde Voyager-1 is momenteel bijvoorbeeld slechts 137 AU verwijderd. van de aarde, en het kostte hem 40 jaar ononderbroken vliegen om deze afstand te overbruggen.
Er is ook een vraag over de baan van de aarde. Afhankelijk van de positie van onze planeet ten opzichte van de zon en de observatie-instrumenten, kan het venster voor het observeren van bepaalde sterren of delen van de hemel uiterst beperkt zijn.
Ondanks alle technische problemen zal de winst van de daadwerkelijke implementatie van dit systeem enorm zijn. Momenteel hebben we moeite om exoplaneten te vinden door ze te scheiden van hun gaststerren. Maar met de zon als zwaartekrachtlens zal het veel gemakkelijker zijn. We zouden een afbeelding van 1000 × 1000 pixels kunnen vastleggen - genoeg om een vierkant van 10 km van het oppervlak van een planeet op 100 lichtjaar afstand te zien. De Hubble-telescoop kan dit niet aan, ook niet als hij naar Mars kijkt.
Het vergrotingseffect zal ook ons vermogen om de chemische samenstelling van de atmosfeer van verre exoplaneten te analyseren door middel van spectroscopie drastisch vergroten. Dit is dus een succesvol project voor toekomstige verkenning van de ruimte.
bron: Engadget