Er is nog steeds geen stabiele theorie over hoe de maan precies is ontstaan. De heersende mening is dat een "protoplaneet ter grootte van Mars" op de jonge aarde is neergestort, en het resulterende puin werd het bouwmateriaal waaruit de maan werd gevormd.
Chemische analyse laat zien dat de samenstelling van de maanbodem relatief dicht bij die van de aarde ligt. Wetenschappers hebben echter ontdekt dat rotsen op de lichtere vlaktes (de hooglanden van de maan) eigenlijk minder metaalmineralen bevatten dan die op de donkere vlaktes. Dit is alleen logisch als de aarde haar kern, mantel en korst al had gevormd op het moment van de botsing, waardoor de maan kaal van metaal was. Rotsen die op de donkere vlaktes van de maan worden gevonden, bevatten echter meer metaal dan die op aarde. Een onverklaarbare paradox.
Dus wat zit er onder het oppervlak van de maan? Net als de aarde heeft de maan ook een korst, een mantel en een kern. De binnenste kern is samengesteld uit ijzer en nikkel, waardoor het de op een na dichtste maan in ons zonnestelsel is na Io, een van de 79 manen die in een baan om Jupiter draaien.
De vaste binnenkern van de maan heeft een diameter van 480 kilometer en de buitenkern van gesmolten vloeibaar ijzer vergroot de totale diameter tot 660 kilometer. Een ander wonder van onze satelliet is de dikte van de korst. Vreemd genoeg heeft de kant van de maan die naar de aarde is gericht een dunnere korst dan de andere kant.
Ooit woedde er vulkanische activiteit op de maan. De resulterende lavastromen vormden grote vlaktes die gemakkelijk te zien zijn door een telescoop. Zodra het magma afkoelde en stolde, splitsten de binnenste lagen zich. Na verloop van tijd vielen de zwaarste elementen naar het centrum van de maan, terwijl de lichtere elementen op of nabij het oppervlak bleven.
In 2011 lanceerde NASA het Mini-RF miniatuur radiofrequentie-instrument aan boord van de Lunar Reconnaissance Orbiter, die nog steeds in een baan om de maan draait. Zijn aanvankelijke missie was om ijs op het maanoppervlak te vinden, maar elf jaar later vond hij iets anders. Door de elektrische eigenschap van de maanbodem in de kraters te meten, de zogenaamde permittiviteit, ontdekte Mini-RF dat deze eigenschap toeneemt in kraters tussen 1,6 en 4,8 km breed, maar constant blijft voor kraters tussen 4,8 en 19 km breed. Na vergelijking van de gegevens verkregen door Mini-RF met metaaloxidekaarten gemaakt door de LRO-groothoekcamera, werd bevestigd dat grotere kraters met hogere diëlektrische eigenschappen rechtstreeks verband houden met de concentratie van metaalmineralen.
LRO-wetenschappers van het Goddard Space Flight Center van de NASA zeggen dat de mini-RF-gegevens van onschatbare waarde zijn omdat ze niet alleen inzicht geven in wat er op het oppervlak en onder de maan op de loer ligt, maar ook licht werpen op hoe het is ontstaan en hoe het van hem zou kunnen zijn. echte historische verbinding met de aarde.
U kunt Oekraïne helpen vechten tegen de Russische indringers. De beste manier om dit te doen is door geld te doneren aan de strijdkrachten van Oekraïne via Red het leven of via de officiële pagina NBU.
Abonneer u op onze pagina's in Twitter dat Facebook.
Lees ook: