Astronomen hebben vreemde signalen in de ruimte ontdekt die nog nooit eerder zijn waargenomen

Iets aan de kosmische randen van de aarde zendt vreemde signalen uit die we nog nooit eerder hebben gezien. Op slechts 4 lichtjaar van ons vandaan zendt iets radiogolven uit. Het pulseert elke 000 minuten ongeveer 30-60 seconden helder en is een van de helderste objecten in het laagfrequente radiobereik. Het past niet in het profiel van enig bekend astronomisch object en astronomen staan ​​voor een raadsel. Ze noemden het GLEAM-X J18,18-162759.5.

"Dit object verscheen en verdween gedurende enkele uren tijdens onze waarnemingen", zegt astrofysicus Natasha Hurley-Walker van de site van het International Centre for Radio Astronomy Research (ICRAR) van Curtin University in Australië. "Het kwam totaal onverwacht. Het was een beetje griezelig voor een astronoom, want er is niets vergelijkbaars aan de hemel. En het is echt heel dicht bij ons - op een afstand van ongeveer 4 lichtjaar. Het is in onze galactische achtertuin."

Op dit moment denken ze dat het hoogstwaarschijnlijk een van de twee "dode" sterren is: een type ultramagnetische neutronenster die een magnetar wordt genoemd, of, minder waarschijnlijk, een sterk gemagnetiseerde witte dwerg. Als het de eerste is, zal het de eerste detectie zijn van een magnetar met een zeer lange periode van pulsatie, bekend als een ultralange periode magnetar.

Objecten die regelmatig of niet zo regelmatig pulseren, zijn eigenlijk heel gewoon in de ruimte. Alles dat plotseling en dramatisch van helderheid verandert, staat bekend als voorbijgaande verschijnselen, en omvat alles van supernova's en sterrenscheurende zwarte gaten tot starbursts. Pulsars vallen in een vergelijkbare mand - het zijn neutronensterren die zeer snel roteren en heldere stralen radiostraling uit hun polen uitzenden, zodat ze als een baken langs de aarde flitsen. De periode van deze rotaties, dus de pulsen, varieert van seconden tot milliseconden.

Astronomen hebben echter nog niets gezien zoals GLEAM-X J162759.5-523504.3. Het werd gezien in gegevens van de Murchison Widefield Array (MWA) in West-Australië, een laagfrequente radiotelescoop die bestaat uit duizenden spinachtige dipoolantennes verspreid over de woestijn. In gegevens verzameld door MWA tussen januari en maart 2018 met behulp van een nieuwe techniek die is ontwikkeld door astronoom Tyrone O'Doherty van de Curtin University, hebben astronomen 71 pulsen gedetecteerd vanaf een enkel punt aan de hemel. Na analyse van het signaal bepaalden ze de locatie en ontdekten ze dat het object, wat het ook was, kleiner was dan de zon en zeer radiohelder. Ze ontdekten ook dat de straling sterk gepolariseerd of gewerveld is, wat suggereert dat de bron een extreem sterk magnetisch veld heeft.

Ook interessant:

• 41 jaar geleden barstte de aurora borealis uit nabij de evenaar
• Een eerder voorspelde toestand van materie werd voor het eerst ontdekt

Dit suggereert dat we een magnetar hebben. Zoals eerder vermeld, is dit een type neutronenster dat al tot de verbeelding spreekt - de dode kernen van ooit massieve sterren, waarvan de massa ongeveer 2,3 keer de massa van de zon is, verpakt in een ultradichte bol met een diameter van slechts 20 km. Om een ​​magnetar te krijgen, moet je hier een absoluut waanzinnig magnetisch veld aan toevoegen. Deze magnetische structuren zijn ongeveer 1000 keer krachtiger dan een typische neutronenster en een quadriljoen keer krachtiger dan de aarde. We weten niet hoe of waarom ze ontstaan, maar recent bewijs suggereert dat ze zich kunnen ontwikkelen uit pulsars. Magnetars met een ultralange periode kunnen een vorm zijn die is geëvolueerd, de rotatie ervan in de loop van de tijd aanzienlijk heeft vertraagd, maar waarvan werd gedacht dat ze niet detecteerbaar waren.

Magnetars zijn voorgesteld als de bron van mysterieuze heldere radiosignalen die snelle radio-uitbarstingen worden genoemd, maar er zijn veel snelle radio-uitbarstingen gedetecteerd op locaties die niet overeenkomen met jonge magnetars. Magnetars met een ultralange periode zouden dit probleem kunnen oplossen.

Dit brengt ons bij de GLEAM-X J162759.5-523504.3, met zijn kleine formaat, sterk gepolariseerd signaal en schokkend heldere emissie. Het is mogelijk dat het object iets anders is, bijvoorbeeld een witte dwerg. Maar tot nu toe komt het profiel het beste overeen met wat we verwachten van een magnetar met een ultralange periode, zeggen de onderzoekers.

Het is vermeldenswaard dat GLEAM-X J162759.5-523504.3 tijdens de acht jaar van MWA-werking in 2018 slechts voor een periode van twee maanden actief bleek te zijn. Hier zijn veel mogelijke redenen voor, waaronder de mogelijkheid dat de activiteit buiten onze huidige detectiedrempel ligt, of dat er een ongewone uitbarsting is opgetreden. Beide redenen kunnen verklaren waarom we zoiets nog niet eerder hebben ontdekt.

Onderzoekers blijven de regio volgen om te zien of het object opnieuw opstart. Ze suggereren ook dat het nuttig zou zijn om het in andere radiogolfbereiken te bestuderen. In de tussentijd zullen ze blijven zoeken naar andere soortgelijke objecten.

Lees ook:

• Astronomen hebben een nieuwe klasse galactische nevels ontdekt
• Wetenschappers zijn van plan om tegen 2054 het mysterieuze ruimteobject Oumuamua in te halen