Onderzoekers uit Japan hebben een vreemde stofwolk ontdekt die lijkt op een grootkoppig kikkervisje met een lange staart en zich bevindt nabij het centrum van de Melkweg in het sterrenbeeld Boogschutter, ongeveer 27 lichtjaar van de aarde.
Dit gebied van de Melkweg, bekend als de Central Molecular Zone, is extreem dicht, met wolken van sterrenstof die samenklonteren rond het centrale superzware zwarte gat van ons melkwegstelsel, bekend als Sagittarius A*. Maar zelfs onder deze omstandigheden trokken de nogal vreemde vorm en beweging van de wolk onmiddellijk de aandacht van de onderzoekers.
Met behulp van waarnemingen via de James Clerk Maxwell-telescoop op Hawaï en de 45-meter Nobeyama-radiotelescoop in Nagano, Japan, stelde het team vast dat de wolk in zijn ongebruikelijke vorm wordt uitgerekt door de sterke zwaartekracht van een object in de buurt. Maar onderzoek heeft niets onthuld dat krachtig genoeg is. En deze flagrante afwezigheid van iets vormde de sleutel tot het ontrafelen van de identiteit van het onzichtbare object.
"De ruimtelijke compactheid van het kikkervisje en de afwezigheid van heldere analogen op andere golflengten geven aan dat het object een zwart gat van gemiddelde massa kan zijn", - schrijven wetenschappers in het onderzoek.
Zwarte gaten zijn zo massief dat niets, zelfs licht niet, aan hun zwaartekracht kan ontsnappen, zodat astronomen ze niet direct kunnen zien. Onderzoekers kunnen ze echter identificeren op basis van hoe deze ruimtemonsters de ruimte en objecten om hen heen vervormen.
De meeste tot nu toe ontdekte zwarte gaten vallen in twee categorieën: zwarte gaten met een stellaire massa, die tot 100 zonsmassa's kunnen wegen en ontstaan wanneer massieve sterren onder hun eigen gewicht instorten; en superzware zwarte gaten, die zich in de centra van bijna alle grote sterrenstelsels bevinden en miljoenen of miljarden keren zwaarder kunnen zijn dan de zon. Wetenschappers weten nog steeds niet zeker hoe superzware zwarte gaten in het universum zijn ontstaan.
Tussen deze twee categorieën ligt een ongrijpbaar derde type: zwarte gaten van gemiddelde massa. Deze objecten, die tussen de 100 en 100 zonsmassa's kunnen wegen, worden beschouwd als de "ontbrekende schakel" in de theorie van zwarte gaten, omdat hun gemiddelde grootte een cruciale groeifase kan vertegenwoordigen tussen kleinere zwarte gaten en superzware.
Toen de auteurs van het onderzoek de massa berekenden die het kikkervisje nodig had om een bepaalde vorm aan te nemen, ontdekten ze dat de meest waarschijnlijke boosdoener een zwart gat was met een massa van ongeveer 100 zonsmassa's.
Een dergelijke ontdekking vereist meer onderzoek om de theorie van de wetenschappers te bevestigen en opent tegelijkertijd een veelbelovende richting voor de studie van een van de krachtigste ontbrekende schakels in het universum.
Lees ook: