De Bravely Default-franchise is goed bekend bij fans van klassieke Japanse RPG's, maar onze gemiddelde gamer begrijpt nog steeds maar vaag wat het is. Dit is echter niet eng: de serie heeft al genoeg fans en is uiteraard niet op zoek naar nieuwe. Ik kwam tot deze conclusie na wat tijd doorgebracht te hebben met Moedig standaard 2. Aangezien deze game groot en erg lang is, kan ik nog steeds niet beweren alles gezien en doorgespeeld te hebben, maar ik heb er wel een mening over gevormd. Niet gelukt? Alles is moeilijk.
Als mij wordt gevraagd om uit te leggen wat Bravely Default is (eigenlijk heeft niemand mij die vraag ooit gesteld), vergelijk ik dat altijd met klassieke JRPG's in de trant van Final Fantasy. Hier vind je allerlei "pockets", en grind in bulk, en eenvoudige afbeeldingen met een coole kunststijl. Maar met de "finale" heeft deze relatief nieuwe serie alleen betrekking op gameplay-elementen die herinneren aan de glorieuze dagen toen het gras groener was en de opslagbestanden niet meer dan een paar tientallen kilobytes in beslag namen. Omdat Final Fantasy altijd met de tijd is meegegaan en probeert mee te evolueren met de hele industrie. Maar het doel van Bravely Default is het tegenovergestelde: de ontwikkelaars doen er alles aan om in het verleden te blijven.
Lees ook: Persona 5 Royal Review – Perfectie kent geen limiet
Bravely Default heeft één unieke functie: het Brave Points-systeem. Dit is zo'n leuke monteur waarmee je jezelf niet alleen kunt verdedigen tijdens gevechten, maar ook een actiepunt als reserve kunt nemen om later te gebruiken. En je kunt dit meerdere keren doen, waarbij je punten "op de bank" verzamelt om later in één beurt maximaal vier aanvallen op rij te gebruiken.
Toen het eerste deel uitkwam, werden fans van het genre geïnspireerd door een nieuwe variant van het klassieke actiespel. Toen de tweede uitkwam, Bravely Second: End Layer (wat dacht je dat Bravely Default 2 het tweede deel was?), leek de mechanica nog vers. Maar in 2021, met weer een vervolg, is er geen wow-factor meer. We hebben het allemaal gezien. En zelfs als het een coole innovatie was, is het op de een of andere manier vreemd om er eindeloos mee te rijden en er een hele serie op te baseren.
Veteranen zullen dit actiespel meteen herkennen, maar nieuwkomers zullen er gemakkelijk aan kunnen wennen, aangezien het systeem in feite eenvoudig is - je hoeft alleen maar tactisch te leren denken. Overigens is Bravely Default 2 erg vriendelijk voor nieuwkomers, aangezien er geen verband is met eerdere evenementen. Over het algemeen is het verhaal uiterst traditioneel voor het genre: hier heb je vier vreemden, verenigd door één doel om een groot kwaad te stoppen, en egoïstische schurken die stokken in hun wielen steken... over het algemeen kunnen dergelijke verhalen worden geschreven door een neuraal netwerk voor een lange tijd - bijna niemand zal het merken.
Lees ook: Final Fantasy VII Remake Review - 20% koeler, 70% minder
De eerste games konden worden geprezen omdat ze behoorlijk slim jongleerden met de elementen van het genre: daar slaagden de ontwikkelaars erin dezelfde sfeer van traditionele JRPG's over te brengen, zonder te vervallen in verouderde systemen, die, laten we eerlijk zijn, maar weinig mensen missen. En wat was mijn verbazing toen ik in het langverwachte vervolg op dit aspect achteruitgang, geen vooruitgang, opmerkte! Er is bijvoorbeeld geen manier om automatische gevechten te starten - er is alleen de knop "laatste actie". Hierdoor is het tempo van het spel ongelooflijk rustig; herinner je je de klassieke RPG's waar je moet grinden, grinden, grinden om naar een adequaat niveau te stijgen? Zo is het hier. Maak je klaar om duizenden eentonige vijanden in elkaar te slaan tot je blauw in je gezicht bent. Trouwens, vijandelijke ontmoetingen (je kunt in het Engels schrijven als het spel niet in het Russisch is vertaald) zijn hier niet willekeurig - monsters zijn zichtbaar op de kaart, maar zwakke zullen van je wegrennen.
Dit alles leidt ertoe dat Bravely Default 2 een deprimerende indruk maakt in de eerste uren van het spel, wanneer nieuwkomers opnieuw moeten leren, alle normen van moderne RPG's vergeten en terugkeren naar het verleden, met al zijn onmenselijke eisen. Dit is geen gemakkelijk spel en je moet er vele tientallen uren mee bezig zijn. Anders zullen baasgevechten eeuwig duren en tot niets goeds leiden. Over het algemeen was ik, als 'westerling' in de RPG-zin, nooit een fan van zo'n systeem van willekeurige gevechten, en daarom moest ik constant met mezelf vechten: als ik een bekend monster aan de horizon zie, zegt mijn instinct me "ren weg van hem", omdat het saai is, maar om een verhaal te vertellen. Zoals een baan...
Trouwens, banen - het banensysteem komt hier allemaal uit dezelfde "finale". Helden kunnen verschillende roepingen hebben waardoor ze nieuwe vaardigheden en passieve vaardigheden kunnen ontdekken. Het is een traditioneel en nog steeds erg interessant systeem waarmee je verschillende vormen kunt combineren om zeer interessante resultaten te bereiken. Veteranen zullen tevreden zijn, maar beginners zullen moeten leren omgaan met alle verschillende opties. Nou, wie zei dat het gemakkelijk zou zijn?
In zekere zin is het hierboven beschreven archaïsme deels van toepassing op beeld. Hoewel Bravely Default 2 er beter uitziet dan voorheen, is het nog steeds saai, vooral volgens de huidige normen. Als Octopath Traveler zijn eigen unieke stijl heeft, dan is alles hier buitengewoon eenvoudig en zelfs zinloos. Je kunt de personages niets anders noemen dan "bubblers" - ze hebben grappige ovale poppenhoofden die er schattig uitzien in het geval van vrouwelijke personages en gek in het geval van mannelijke personages. Bijzonder expressief kun je ze niet noemen; het is geen chibi-stijl, maar dichtbij - iedereen is nogal klein en schattig, vooral vergeleken met de monsters. Maar ik wil de stijl niet uitschelden - hier is het exclusief voor de amateur.
Lees ook: Review van Paper Mario: The Origami King - RPG zonder RPG-elementen
Maar wat niet voor een amateur is, maar objectief gezien mooi, is muziek. De soundtrack van de Revo-groep kan niet worden bekritiseerd - elk nummer is memorabel, elk creëert zijn eigen sfeer en verveelt helemaal niet. Dit is gemakkelijk de beste OST dit jaar tot nu toe. Het werk van de acteurs veroorzaakt ook geen specifieke klachten. Ja, opnieuw spreken veel van de personages met een wild Brits (en Iers) accent, maar dit is al een oude traditie voor veel Japanse RPG's die zijn ingesproken voor een Engelssprekend publiek - de meest uiteenlopende accenten van Misty Albion die we hoorden in Ni no Kuni: Wrath of the White Witch, en in Xenoblade Kronieken 2.
Wat het verhaal betreft, het is, zoals ik al zei, zal naar beneden komen. Niets bijzonders: een ander kwaadaardig imperium neemt kleinere landen over en wordt tegengewerkt door een bende archetypen die we in veel andere games hebben gezien. De personages zijn niet slecht (vooral Elvis), maar nogmaals, interessant kan je ze niet noemen. Het is moeilijk voor te stellen dat er in de toekomst veel fanart over hen zal zijn.
Dus, is Bravely Default 2 een slechte of een goede game? Nou, zo kun je niet snijden. Ik zou zeggen dat ze een specifiek publiek heeft dat begrijpt wat ze wil. Dit zijn mensen die bereid zijn er honderden uren aan te besteden om een geweldige combinatie van banen te vinden en alle geheimen te onthullen. Dit zijn de mensen die het meeste uit het spel halen en alles zien wat het te bieden heeft. En ze zullen hoogstwaarschijnlijk in de wolken zijn. Maar anderen beheersen zelfs een introductie van tien uur misschien niet. Bravely Default 2 spaart niet. Ze probeert niet iedereen tevreden te stellen. En daarom is het moeilijk oordelen. In plaats van vooruit te gaan, degradeerde Claytechworks integendeel sommige aspecten van de nieuwigheid, waardoor veel van de elementen routine werden. Het is een zonde dat velen simpelweg niet de tijd of motivatie vinden om alles te zien wat de game te bieden heeft. Het is ook vermeldenswaard de prijs: om de een of andere reden kost de titel $ 60, wat mij te hoog lijkt, vooral gezien de kosten van het origineel.
vonnis
Moedig standaard 2 heeft een rijk maar voorspelbaar verhaal, een plezierige maar eenvoudige stijl en muziek die iedereen moet horen. Maar dit is niet de evolutie van de serie, maar integendeel. In de periode tussen het tweede en derde deel vergaten de ontwikkelaars waarom we van het origineel hielden en verwijderden ze om de een of andere reden de belangrijkste elementen van de gameplay. Maar als je een fan bent van klassieke JRPG's, maakt het je niet uit, je speelt het al heel lang.