Het is weer zover. Het lijkt erop dat er onlangs een ander spel over 2D Mario-spellen is uitgebracht, hoewel het eigenlijk al lang geleden is - al in 2012. Wat, nog een keer springen? Opnieuw platformen? Weer champignons? Ja en nee. Door een wonder Super Mario Bros. wonder maakt indruk en verrast alsof we nog nooit een platformgame hebben gezien. Door een wonder laat ze alle andere vertegenwoordigers van het genre verbleken tegen haar achtergrond. En inderdaad Verwondering.
Lang geleden – heel lang geleden – werd de Super Mario-serie opgesplitst in twee ongelijke delen. De eerste is tweedimensionaal en de tweede is driedimensionaal. Sinds het midden van de jaren negentig is het gebruikelijk geworden om deze franchise te zien als iets dat tegelijkertijd heel vooruitstrevend en opwindend is, en als een ondraaglijke verveling die steeds weer hetzelfde idee uitbuitte. Terwijl driedimensionale Mario blij is met echte meesterwerken (wat Super Mario Odyssey en Super Mario 3D Wereld), XNUMXD… was goed, maar nauwelijks een prijskandidaat. Al deze games zagen er hetzelfde uit en hadden niet veel te zeggen... totdat Super Mario Bros. werd uitgebracht. Wonder, wat alles veranderde. Als je ooit een fan was van 'dezelfde' Mario, maar daarna opbrandde of, god verhoede, hem 'ontgroeide', stel ik voor dat je de besnorde loodgieter nog een kans geeft.
Ik ben natuurlijk een beetje bevooroordeeld: ik mis nooit nieuwe afleveringen van de meest legendarische videogamefranchise uit de geschiedenis, wat meestal niet teleurstelt. Maar zelfs ik had zo'n sterk herontwerp en zo'n terugkeer naar vorm niet verwacht. Het is veilig om te zeggen dat sprite Mario er niet meer zo goed uit heeft gezien sinds Super Mario World in 1990. Maar wat verraste hem zo erg?
Lees ook: Pikmin 1 en 2 Review - Geweldige games, voorspelbare remasters
Op het eerste gezicht lijkt het misschien dat alles zoals gewoonlijk is. Onze held rent van links naar rechts, springt over platforms en springt uiteindelijk op de vlaggenmast. De formule blijft hetzelfde, maar... al het andere is veranderd. Ten eerste is de visuele serie compleet anders: hoewel de personages en de wereld hetzelfde zijn, zijn hun animaties en uiterlijk nieuw vergeleken met New Super Mario Bros. U en zijn eerdere delen, inclusief Mario Maker. Alle karakters zijn expressief en bewegen anders; iedereen heeft zijn eigen reactie op verschillende momenten in de gameplay. Dit zijn kleine dingen die je misschien niet opmerkt, maar hoe langer je speelt, hoe meer je deze slagen opmerkt die samen een plaatje vormen. De muziek klinkt anders - helderder, vrolijker - en dat geldt ook voor de personages zelf (helaas verliet de grote Charles Martine, die ik vorig jaar het geluk had te ontmoeten, officieel zijn functie en nam een nieuwe acteur zijn plaats in).
Naast andere nieuwigheden kan het niet anders dan nieuwe vaardigheden benadrukken, en vooral de nieuwe olifant Mario, die met vijanden kan jongleren en bloemen water kan geven. Trouwens, over bloemen...
Traditioneel is dialoog niet het deel van de XNUMXD Mario waar we het over hebben. Simpelweg omdat die er vrijwel niet zijn. Evenals, in het algemeen, de plot. Dit laatste is hier alleen nominaal aanwezig (de prinses is trouwens niet ontvoerd - ze verslaat nu zelf de vijanden), maar hier zijn de regels - en stemhebbende! – werd obsceen veel. Nee, het was niet de nieuwe acteur Mario die sprak, maar de bloemen die het Bloemenrijk bevolken. Waarom? Maar gewoon zo. Bloemen leven op elk niveau en kunnen altijd iets zeggen. Vaak - een betekenisloze zin. Soms vertellen ze je hoe je het geheim kunt vinden. Soms zijn ze er voor een komisch effect. Ik weet niet wie bij Nintendo op het idee kwam om een traditioneel decoratief element tot uitdrukking te brengen, maar ik was verrast toen ik merkte dat de spraakzame flora mij niet irriteerde.
Lees ook: The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom Review - Perfectie bereikt?
Maar terug naar onze schapen… olifanten. De niveaus zelf gedragen zich ook anders, dankzij wonderzaden: verborgen objecten die de wereld onmiddellijk in een verdovende droom veranderen. Ik had geen LSD-hallucinaties van Mario verwacht (heh, en over paddenstoelen kun je geen grappen maken - dat is het koninkrijk niet), maar ik ben blij dat Nintendo heeft besloten zo'n risico te nemen. Het is moeilijk – bijna onmogelijk – om op papier te vertellen wat er met de levels en personages gebeurt nadat de helden een verdacht middel hebben ingenomen, maar één ding is zeker: het zal niet saai zijn. Dan verandert de camerahoek, dan verandert het spelgenre, dan veranderen de personages zelf plotseling in palmbomen of iets ergers. Onvoorspelbaarheid is wat Super Mario Bros. zo bijzonder maakt. Verwonder je op de achtergrond van alle andere spraakmakende releases van het najaar. Zelf geloof ik niet dat de meest ogenschijnlijk voorspelbare en traditionele serie opeens een game presenteerde waarbij je nooit weet wat er gaat gebeuren. Dit is een triomf van creatieve geesten van Nintendo, die de leukste serie van onze tijd tot leven hebben gebracht.
Is het nodig om te zeggen dat het management perfect is? Misschien niet. Het is veel minder moeilijk dan New Super Mario Bros. U, en de personages zelf zijn veel scherper. Wat dat betreft raad ik aan om met twee, drie of vier te spelen, omdat dit spel zich echt opent in goed gezelschap. Je kunt het zelfs online doen. Er zijn hier verschillende modi: je kunt met vrienden spelen, of je kunt alleen spelen, maar vergezeld van andere spelers, wier contouren altijd zichtbaar zijn. Er is geen eenzaamheid in Mario's wereld. Dit betekent echter niet dat alles perfect is. Persoonlijk kon ik niet wennen aan het nieuwe systeem van dynamische verandering van de leider (dat wil zeggen de hoofdspeler), waardoor de overledene (evenals degene die lager op de vlaggenmast klom) automatisch van de kroon wordt beroofd. Als de moeilijkheidsgraad door iedereen kan worden aangepast door een personage te kiezen, dan is er hier geen sprake van vrijheid. Ik was eraan gewend de nummer één speler te zijn, omdat ik degene was met de camera. Nu moet ik degene in de gaten houden die de kroon onderschepte, wat vaak tot incidenten leidde. Ik kan me alleen maar de ‘vreugde’ voorstellen van ouders die een nieuw systeem ontdekten. Het is een interessant idee, maar ik weet niet zeker of het erg gepast is in zo'n chaotisch spel.
2023 wordt door velen gezien als het laatste jaar Nintendo Switch. Een gloednieuwe console kan niet concurreren met zijn superkrachtige tegenhangers, zegt iedereen, hoewel het moeilijk te geloven is met releases die zo geweldig zijn als Tears of the Kingdom. Super Mario Bros. Wonder was weer een technologische triomf: vertel me dat dit de eerste exclusieve versie van de nieuwe "Switch" is, en ik zou je geloven, het ziet er zo goed uit en, belangrijker nog, werkt. 1080p? Alsjeblieft. 60 fps? Ook. Dat is een zichtbare daling van de framesnelheid van nul en een zo scherp beeld als de switch kan produceren. Alleen HDR ontbreekt. Alle platforms zouden zo gracieus moeten "sterven".
vonnis
Het lijkt erop dat al onze klachten over het vorige deel zijn gehoord. Ik gaf New Super Mario Bros. hoge cijfers. U, maar zelfs ik moet dat toegeven Super Mario Bros. wonder is een nieuwe standaard. Het is niet alleen een ‘benchmark-platformgame’, zoals ik in 2019 schreef, maar een ander voorbeeld van hoe de ideeëngeneratoren van Nintendo eindeloos nieuwe delen van oude franchises kunnen produceren zonder ooit zonder ideeën te komen te zitten. Er zijn er hier genoeg voor een tiental indie-platformgames. Valt er iets te klagen? Zeker. Maar dit neemt niet weg dat het een absoluut uitstekende vertegenwoordiger van het genre is en gewoon honderd procent kanshebber voor de titel van spel van het jaar.