Het wereldrecord voor internetsnelheid is volledig verbroken, aangezien Japanse ingenieurs een gegevensoverdrachtsnelheid van 319 terabits per seconde (Tb/s) via glasvezelkabel hebben aangetoond. Het record werd gevestigd op een vezellengte van meer dan 3000 km, compatibel met de bestaande kabelinfrastructuur.
Het is moeilijk te overschatten hoe ongelooflijk snel deze overdrachtssnelheid is. Dat is bijna het dubbele van het vorige record van 178 Tb/s dat minder dan een jaar geleden werd gevestigd, en zeven keer sneller dan het vorige record van 44,2 Tb/s door een experimentele fotonische chip. NASA redt zich met "slechts" 400 Gbps, en dat vernietigt absoluut de snelheden die momenteel beschikbaar zijn voor consumenten: de snelste internetverbindingen thuis komen uit op 10 Gbps in delen van Japan, Nieuw-Zeeland en de VS.
De doorbraak werd bereikt door gebruik te maken van bestaande glasvezelinfrastructuur met toevoeging van state-of-the-art technologie. Ten eerste gebruiken ze vier "kernen" - de glazen buizen in de vezels die gegevens bevatten - in plaats van de standaard enkele kern. Signalen worden verdeeld in verschillende golflengten die gelijktijdig worden verzonden met behulp van een methode genaamd multiplexen met golflengteverdeling (WDM). Een zelden gebruikte derde "band" wordt toegevoegd om meer gegevens te verzenden, en de afstand wordt vergroot met behulp van verschillende optische versterkingstechnologieën.
Het systeem begint met een kamlaser die 552 kanalen op verschillende golflengten genereert. Dit licht wordt vervolgens door dubbele polarisatiemodulatie geleid, waardoor sommige golflengten worden vertraagd om verschillende signaalsequenties te creëren. Elk van deze signaalreeksen wordt vervolgens ingevoerd in een van de vier glasvezelkanalen.
De gegevens reizen ongeveer 70 km door glasvezel voordat ze optische versterkers ontmoeten om het signaal over lange afstanden sterk te houden. Hier gaat het door twee nieuwe soorten vezelversterkers, de ene gedoteerd met erbium en de andere met thulium, voordat het een algemeen proces ondergaat dat Raman-verbetering. De signaalsequenties worden vervolgens naar een nieuw segment glasvezel geleid en door dit proces te herhalen, kon het team gegevens verzenden over een afstand van 3001 km.
Het is belangrijk op te merken dat een vieraderige optische vezel exact dezelfde diameter heeft als een standaard enkeladerige vezel, inclusief de afscherming. Dit betekent dat deze technologie relatief eenvoudig te implementeren moet zijn in bestaande glasvezelinfrastructuur.
Lees ook: