Op 6 september 1947 werd voor het eerst een raket gelanceerd vanaf een vliegdekschip. De V-2 was een trofee die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden werd buitgemaakt uit een Duitse fabriek.
De V-2 was 's werelds eerste langeafstandsgeleide ballistische raket. Werner von Braun, een beroemde ruimtevaartingenieur, vond ze uit voor nazi-Duitsland, waarna hij in het geheim naar de Verenigde Staten werd getransporteerd en voor NASA begon te werken. Von Braun en de buitgemaakte onderdelen van de V-2-raket werden naar de White Sands Missile Range in New Mexico gebracht, waar NASA de onderdelen assembleerde en begon te experimenteren met lanceringen.
Tijdens het experiment was het de bedoeling om de mogelijkheid te controleren om de raket bij te tanken en de daaropvolgende lancering vanaf het schip. Controleer het gedrag van de raket en de impact ervan op het schip tijdens zijn beweging, evenals de gevechtscapaciteit van het schip onmiddellijk na de lancering van de raket, als de gevechtscapaciteit wordt aangetast, hoeveel tijd nodig is om de gevolgen van de lancering van de raket.
In de zomer van 1947 begonnen de voorbereidingen voor het experiment. Het vliegdekschip USS Midway werd gekozen om de raket te lanceren. In die tijd was het het meest geavanceerde schip van de Amerikaanse marine. Bij een succesvolle afronding van het experiment was dit schip als eerste in de rij opnieuw uitgerust met raketwapens. Drie V-2-raketten werden aan boord van de koerier afgeleverd, hoewel er slechts één gepland was om te worden gelanceerd. Eén raket was bedoeld voor het trainen van gevechtsschema's, de tweede voor lancering en de derde voor reserve. Deze derde raket heeft het tot op de dag van vandaag overleefd en is te zien op het oefenterrein van White Sands.
Op de ochtend van 6 september 1947 gingen aan boord van het vliegdekschip, naast de deelnemers aan de operatie "Sandy" en talrijke gasten, alle matrozen en officieren die vrij waren van de wacht aan dek om de lancering van de raket. Tijdens de lancering steeg de raket, kantelde toen naar links en ging niet verticaal omhoog, maar onder een hoek met de horizon. Op een hoogte van ongeveer 4600 m stabiliseerde de vlucht en begon de raket hoogte te winnen, maar de automatisering zette de motoren uit. Door traagheid vloog de raket iets hoger en een minuut na de lancering viel hij in het water op 10 km van de zijkant van het vliegdekschip. Het was voor alle waarnemers duidelijk dat de lancering van de raket een noodgeval was. Desondanks was de taak van het experiment voltooid, de testers kregen antwoord op bijna alle gestelde vragen.
Ten eerste werd de mogelijkheid bewezen om vanaf oorlogsschepen ballistische raketten te lanceren. Ten tweede is vastgesteld dat het schip van waaruit de raket wordt gelanceerd zijn gevechtsmissie kan blijven uitvoeren. Toegegeven, het was niet mogelijk om erachter te komen wat er met het schip zal gebeuren als de raket op zijn dek explodeert. Maar zo'n taak was toen nog niet gesteld. Het antwoord op deze vraag werd verkregen tijdens het tweede experiment, dat in het voorjaar van 1948 werd uitgevoerd onder de codenaam "Operatie Pushover".
Lees ook: